“ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องความเป็นความตายเหรอ แต่บางทีอาจเป็นการที่คุณยอมให้ความตายอยู่ในชีวิตได้แค่ไหน” รูปธรรมของความตายซึ่งสื่อผ่านโครงกระดูกที่นอนและถูกขังอยู่ในจอทีวีได้กล่าวไว้ คำถามจากโครงกระดูกนั้นชวนให้นึกถึงตัวละครจากยุคกลาง รำพึงรำพันซ้ำๆ ถึงคืนวันแห่งการระบาดของกาฬโรคตามท้องถนนในสมัยโบราณ มาจนถึงโควิด-19 ที่มรณกรรมนับอนันต์ได้ปรากฏเป็นภาพออนไลน์ไม่ขาดสายและร่วมสมัย แอปพลิเคชันอย่างติ๊กต๊อก กลายเป็นการนับถอยหลังเข้าสู่สิ่งที่มิอาจหลีกเลี่ยง เป็นเสียงรบกวนในหัวที่พูดถึงจุดจบของทุกสิ่งจนเราต้องเงียบฟัง ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่าปรากฏตัวขึ้นและเป่าคลาริเน็ตไล่บทสนทนาข้างเดียวของความตายออกไป ต่างฝ่ายถูกขังเดี่ยวอยู่ในจอแต่พยายามเชื่อมต่อเข้าหากัน ทั้งสองปรากฏเป็นรูปร่างขาวดำ หาใช่ภาพเคลื่อนไหวในจอหากเป็นตัวละครที่ถูกกักขังอยู่ในทีวีซึ่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายที่อาศัยอยู่ร่วมกับมิติและความเป็นจริงเดียวกับเรา 

เรากำลังเผชิญหน้ากับจุดจบที่ปกติแล้วได้มองข้ามกันจนเคยชิน แนวคิดของเราเกี่ยวกับความตายนั้นห่างไกลจากความเป็นจริงของร่างกาย และมีผลต่อการรับรู้เรื่องเวลาที่ยังเหลืออยู่ของเรา จะเป็นอย่างไรหากเรามองจำนวนผู้เสียชีวิตเป็นเพียงตัวเลขทางสถิติที่มีแต่เพิ่มขึ้นและลดลง DEATH และ SNAKE CHARMER เป็นส่วนหนึ่งของผลงานชุด MACABRE ของเอิซเกอร์ คาร์ ที่เชิญให้ส่องมองเงาสะท้อนของเราจากกระจกในหัตถ์แห่งมฤตยู เพื่อแก้ไขการปฏิเสธโลกที่ความตายถูกย้ำเตือนอยู่เสมอแต่เราไม่อยากรับรู้