เอมิลี วาร์ดิล อุทิศเวลารื้อสร้างภาพยนตร์ เพื่อศึกษาความไม่เชื่อมต่อกันของการเคลื่อนไหวของเวลาและร่างกาย ภาพ ประวัติศาสตร์ และโครงสร้างการเล่าเรื่อง Night for Day เป็นเรื่องแต่งของเครือญาติที่สร้างขึ้นจากชุดบทสัมภาษณ์อิซาเบล โด คาร์โม สมาชิกผู้ก่อตั้งกองกำลังติดอาวุธในทศวรรษที่ 70 กับอเล็กซานเดอร์ บริดิ และ ดเจลาล ออสมาน หนุ่มนักฟิสิกส์ดาราศาสตร์ผู้บริหารสตาร์ทอัพในลิสบอนที่พัฒนาซอฟต์แวร์จดจำรูปลักษณ์ด้วยคอมพิวเตอร์ นอกจากจะแสดงให้เห็นถึงความไร้เสถียรภาพในทั้งสองยุคสมัย ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังได้ร้อยเรียงชิ้นส่วนต่างๆ เข้าด้วยกันเพื่อเปิดเผยตัวแปรของอุดมคติทางการเมืองในอดีตกับโลกอุดมคติทางเทคโนโลยียุคปัจจุบัน เป็นการเปรียบเทียบแบบทวิภาคของความสัมพันธ์ระหว่างคู่แม่กับลูกชาย 

ครอบครัวนี้ถูกสมมติให้อาศัยอยู่ในบ้านของสถาปนิก อันโตนิโอ เตเซียรา เกร์ร่า ซึ่งสร้างเสร็จในปีเดียวกับที่รัฐบาลฟาสซิสม์ล่มสลายเมื่อปี 2517 ผลงานถ่ายทำในห้วงเวลาสุดท้ายก่อนพระอาทิตย์ตก ช่วงที่เกร์ร่ามักจะเชื้อเชิญแขกมาที่บ้าน วาร์ดิลตั้งคำถามถึงช่วงเวลาอันลวงตาเมื่อการรับรู้ล่มสลาย เมื่อวัตถุอยู่ในห้วงก้ำกึ่งของความชัดแจ้งกับความกึ่งมืด ภาพยนตร์เรื่องนี้คือการปะติดปะต่อฟุตเทจแตกๆ ของนักแสดงหญิงที่เล่นเป็นหุ่นยนต์ใกล้หมดสภาพ คล้ายจะสวนกระแสต่อต้านเทคโนโลยีการสร้างภาพด้วยคอมพิวเตอร์ยุคล่าสุด โด คาโม กล่าวไว้ในภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า “เราพบความพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง เราต้องวาดภาพอนาคตถึงยูโทเปียให้ชัดเจน” ผลงานของวาร์ดิลใช้การเน้นย้ำและเส้นเรื่องหลากหลายทิศทาง ฉายแสงสว่างไปยังอัตวิสัยของสตรี แรงงานทางการเมือง และการสวมบทบาท พร้อมกับตั้งคำถามถึงสูตรการสร้างยูโทเปีย ภาพประวัติศาสตร์ที่หลอกหลอน และความจริงที่สื่อผ่านเทคโน-อันตวิทยาที่กำลังจะมาถึง

_{เอื้อเฟื้อโดยศิลปินและคาร์ลิเย่ เกเบาออร์ เบอร์ลิน}

_{ผลิตโดยสเตน่า โปรเจกส์ ลิสบอน}